KATALIN

 

Ala aiz i, Katalin,

artzain alaba:

Begi eder urdin...

gariaren berdin

illea ta azala.

 

Txabolaren aurre,

zaintzen ibiltzen aiz

bost anai ta artalde...

ta aiekin bera-alde

gero, negu garaiz.

 

Aitzgorri'tik bera,

Zegama-kaleetan

agertzen aizela,

ba-zekiñat azkar

elur datorrela...

 

Ta aizela igarotzen

Zegama'tik gora,

erriak igartzen,

belardien baten

urten dala lora...

 

Zegama'ko umien

irakasle gazte

–gaixo, argal, erren,

apal... bertsozale–

Katalin du maite.

 

Ta umiei, galdetzen:

«Noiz dezute udazken?»

eta ari iruditzen,

bere maite ikusten

menditatik yexten...

 

«Noiz al da udaberri?»,

–galdetzen aurreri–

ta, irudiz, ageri

bere maite garbi

doiala goraldi...

 

Erria ixillik da...

batorkio illuntzi...

ta, illargiz betea,

gero ager ortzi

urrezko izar-ontzi...

 

Leioa zabalik

–gau epel, udara–

t'eleiz-kanpaiekin

otoi datorrela,

gure irakaslea

 

bertsoetan zebil...

ta, idatzi ta urratu,

ezin zitun egin...

Nai t'ezin azaldu

bere maitasun-min!

 

Igande goiz baten

–laguntzat makilla,

gaixo!, bai-zan erren–

irakaslea urten

maitearen billa.

 

Anka-gerri-oker

ba-doiala gora,

nekez eginda ler,

belardian ager

maitean txabola...

 

Igande-goiz alai...

artzai-auzoan, yai...

Albokalariari

gazte-taldea zai.

Dantzan astea nai...

 

Mutil bi oietan,

sasoidunena nor?

Ara, izardietan,

sua begietan,

nola dagozen or!

 

Gazteena, aizkolari-

saioan, txapeldun...!

oyu, txalo, irrintzi

ta neskatxen begi,

bere alde zitun!

 

Mendi-mutil eder

albokalaria,

doñu yotzen ager...

Arek erainda, asten

dantzan gaztedia...

 

Dantzan aizean gain

dabiltzala irudi...

dantzan aizean gain,

aien soña lirain

ta abarketa txuri...!

 

Katalin dantzari

mendi-lora garbi...

kopetan izerdi,

aoan marrubi,

illietan gari...

 

Ara nun dabillen

aizkolariakin...

mutil zalu lerden,

nexka polit arin!

Irakaslean min...!!

 

Arratsalde artan

–itun bere gogo–

Zegama-kaleetan

ixillik sartu zan

irakasle gaixo.

 

Ta gaua bertsotan

igaro-ta gero,

goizaldi, leioan,

bere gaueko-lan,

irakurtzen dago:

 

«Ator Oñaz arin,

ator enegana!!

Biotzeko Samin,

enauk egiten min

enekin aizela!

 

Yauna! Zurea naiz

egiña nauzun lez:

parre eraiteko naiz,

agure, ume-garaiz,

maitatzallerik ez...

 

Ator Apaltasun

eta yantzi nazak!

Ator Alaitasun,

apalaren lagun.

Ire naiz... Arnazak...!

 

Bear ba'naiz egon

zer dan yakin gabe

gaztien garai-on...

artuko det nere,

bestien zorion...!»