Yai arratsaldean,
itxastar ume bi,
sagasti-azpian
belardi-gañean,
ara nun exeri...
Aurrean dituzte
itxaso ta kaia;
ta, sagasti-atze,
pagoak itzalpe
dauka baserria.
Mutillak urteetan
zenbat... amazazpi?
mutil ixil, argi;
bere begietan
itxasoa ageri.
Neskatxaren begi
ematen gauerdi...
ezpain keiza-gorri,
soñez arin, orti...
ume zoragarri...!
Erritik urtenda,
mendira igo ziran
eskutik elduta...
lore bana artuta...
biak ixillian...
Biak zekarkiten
itxasoko gatza;
mendian ematen,
itxastar umien
atzerritar antza.
Biak alkar maite
loreak bezela:
itzik esan gabe...
Txorien antzera...
euskaldunen era...
Belar bana aoan,
alkarri begira
zirala..., itxasoan
ekaitza ageri da;
ta ikaratu dira.
Mendi-bera doiaz
erbi bezin arin,
errian sartuaz
illuntzearekin,
biotzetan samin...
Errian iñor ez...
Kaiara yun dira
ta, an, andrak negarrez...
Drumoi ta tximista
ta aize deadarrez!!
Uiñak zetozen
mendien antzeko...
Ontzia an zebillen,
ortziraño igotzen...
gero ixkutatzeko...
Guria...! Guria...!
–mutillak karraxi–.
Aitaren ontzia...!!
Nik det ikusia...!!
Kito... ez da ageri...
Aitaren utsune,
alde gutxi barru
semeak du bete.
Gauerdiz esnatu
ta doia itxas-alde...
Bere neska lirain,
kaian izaten du,
datorrenean, zai.
Saski'n arraña artu,
ta darama salgai...!!