ITXASTAR UME BI

 

Yai arratsaldean,

itxastar ume bi,

sagasti-azpian

belardi-gañean,

ara nun exeri...

 

Aurrean dituzte

itxaso ta kaia;

ta, sagasti-atze,

pagoak itzalpe

dauka baserria.

 

Mutillak urteetan

zenbat... amazazpi?

mutil ixil, argi;

bere begietan

itxasoa ageri.

 

Neskatxaren begi

ematen gauerdi...

ezpain keiza-gorri,

soñez arin, orti...

ume zoragarri...!

 

Erritik urtenda,

mendira igo ziran

eskutik elduta...

lore bana artuta...

biak ixillian...

 

Biak zekarkiten

itxasoko gatza;

mendian ematen,

itxastar umien

atzerritar antza.

 

Biak alkar maite

loreak bezela:

itzik esan gabe...

Txorien antzera...

euskaldunen era...

 

Belar bana aoan,

alkarri begira

zirala..., itxasoan

ekaitza ageri da;

ta ikaratu dira.

 

Mendi-bera doiaz

erbi bezin arin,

errian sartuaz

illuntzearekin,

biotzetan samin...

 

Errian iñor ez...

Kaiara yun dira

ta, an, andrak negarrez...

Drumoi ta tximista

ta aize deadarrez!!

 

Uiñak zetozen

mendien antzeko...

Ontzia an zebillen,

ortziraño igotzen...

gero ixkutatzeko...

 

Guria...! Guria...!

–mutillak karraxi–.

Aitaren ontzia...!!

Nik det ikusia...!!

Kito... ez da ageri...

 

Aitaren utsune,

alde gutxi barru

semeak du bete.

Gauerdiz esnatu

ta doia itxas-alde...

 

Bere neska lirain,

kaian izaten du,

datorrenean, zai.

Saski'n arraña artu,

ta darama salgai...!!