Ala aiz i, Katalin,
artzain alaba:
Begi eder urdin...
gariaren berdin
illea ta azala.
Txabolaren aurre,
zaintzen ibiltzen aiz
bost anai ta artalde...
ta aiekin bera-alde
gero, negu garaiz.
Aitzgorri'tik bera,
Zegama-kaleetan
agertzen aizela,
ba-zekiñat azkar
elur datorrela...
Ta aizela igarotzen
Zegama'tik gora,
erriak igartzen,
belardien baten
urten dala lora...
Zegama'ko umien
irakasle gazte
–gaixo, argal, erren,
apal... bertsozale–
Katalin du maite.
Ta umiei, galdetzen:
«Noiz dezute udazken?»
eta ari iruditzen,
bere maite ikusten
menditatik yexten...
«Noiz al da udaberri?»,
–galdetzen aurreri–
ta, irudiz, ageri
bere maite garbi
doiala goraldi...
Erria ixillik da...
batorkio illuntzi...
ta, illargiz betea,
gero ager ortzi
urrezko izar-ontzi...
Leioa zabalik
–gau epel, udara–
t'eleiz-kanpaiekin
otoi datorrela,
gure irakaslea
bertsoetan zebil...
ta, idatzi ta urratu,
ezin zitun egin...
Nai t'ezin azaldu
bere maitasun-min!
Igande goiz baten
–laguntzat makilla,
gaixo!, bai-zan erren–
irakaslea urten
maitearen billa.
Anka-gerri-oker
ba-doiala gora,
nekez eginda ler,
belardian ager
maitean txabola...
Igande-goiz alai...
artzai-auzoan, yai...
Albokalariari
gazte-taldea zai.
Dantzan astea nai...
Mutil bi oietan,
sasoidunena nor?
Ara, izardietan,
sua begietan,
nola dagozen or!
Gazteena, aizkolari-
saioan, txapeldun...!
oyu, txalo, irrintzi
ta neskatxen begi,
bere alde zitun!
Mendi-mutil eder
albokalaria,
doñu yotzen ager...
Arek erainda, asten
dantzan gaztedia...
Dantzan aizean gain
dabiltzala irudi...
dantzan aizean gain,
aien soña lirain
ta abarketa txuri...!
Katalin dantzari
mendi-lora garbi...
kopetan izerdi,
aoan marrubi,
illietan gari...
Ara nun dabillen
aizkolariakin...
mutil zalu lerden,
nexka polit arin!
Irakaslean min...!!
Arratsalde artan
–itun bere gogo–
Zegama-kaleetan
ixillik sartu zan
irakasle gaixo.
Ta gaua bertsotan
igaro-ta gero,
goizaldi, leioan,
bere gaueko-lan,
irakurtzen dago:
«Ator Oñaz arin,
ator enegana!!
Biotzeko Samin,
enauk egiten min
enekin aizela!
Yauna! Zurea naiz
egiña nauzun lez:
parre eraiteko naiz,
agure, ume-garaiz,
maitatzallerik ez...
Ator Apaltasun
eta yantzi nazak!
Ator Alaitasun,
apalaren lagun.
Ire naiz... Arnazak...!
Bear ba'naiz egon
zer dan yakin gabe
gaztien garai-on...
artuko det nere,
bestien zorion...!»