BASERRIKO APAIZA

 

Mendi-mendian, auzoa...

Zazpi basetxe t'eliza.

Gurdiz zekarten garoa...

Eleiz-atean apaiza.

 

Udazken... Illuntzi... Bare...

Mendiak, urbil aña argi.

Giro, epel, ego-aize...

Zugaitzetan, osto gorri.

 

Zazpi gurdi, mendi-bera,

datoz auzora kantari...

Eleiz-aurre, gurdi gera;

mintza apaiza ta itulari.

 

Giro epel, ego-aize...

Aidean dabil orbela...

Udazken... Illuntzi... Bare...

Argia zioan bera...

 

Beiekin edan-askara,

kantari, mutil polita...

ta apaizan aurre igaro da,

bere txapel erantzita.

 

Orbela, txori-talde lez,

izutu dutela irudi;

aize epelaren indarrez,

aren gora-bera urduri...!!

 

Belar ebakita, sega

lepotikan dakarrela,

larretik dator etxera,

pipa-aoan, agurea.

 

Ta apaizakin, ba-diardu

euri datorren ala ez;

beia ume egin-berri bai-du,

zenbat emango dun esnez...

 

Iturria, ara nun doian

Zelaeta'ko Maialen;

apaiza mutil gazte izan

ta ura neskatxik ederren.

 

Eta izketan genitula,

ba-zioan egun-argi...

Garbi ba'da iturriko ura,

baita gazte aien begi!

 

Eleiz-aurre, baserrian,

amona xarra aulkitxoan,

epela artzen, atarian,

gau-kanpaia asi danian...

 

Eleizan, argi bakarra

kandelaren argi-ikara...

Ta nago bakartasunean,

apaiza dago otoitzean:

 

«Yauna, zoriontsu nazu,

bakean bai-det auzoa;

eman nai izan zaiguzu,

zorion au, betirakoa...!!

 

Baña, iñoiz, ene erri maite

zorigaitzpean ba'nuke,

ardieri da nere nai,

oñaze barrena, yarrai!»

 

Aurra amaren besoetan

baña ixil eta pozago,

Illuna'ren magalean,

euskal-auzoa lo dago...